Dawne końskie prawidłowości cz. I

Dawne końskie prawidłowości

11 zasad zakupu konia z roku 1799

Wiele dawnych prawideł którymi kierowano się przy kupnie konia, obowiązuje po dziś dzień. Z kartki starego kalendarza z 1799roku, dowiedzieć się można m.in. że najbardziej pożądaną końską maścią jest maść kara lub że koni nie wolno trzymać w tym samym pomieszczeniu w którym trzyma się drób. Te pradawne rady, wbrew pozorom są aktualne również  dziś. Stare zapiski i ich ogromna merytoryczna wartość, świadczą więc o tym że konie wpisane były w polską kulturę od stuleci, a wiedza o ich przydatności była znana już wiele wieków temu.

I

„ Koń który w najdawniejszych czasach więcej do wojny niż do roli był używany, wziął początek w Azji, stamtąd dziś jeszcze wychodzą najpiękniejsze i najdzielniejsze konie, alno z Arabii albo z Barbarii w Afryce”

II

„ Koń ma tę korzyść nad wszystkie bydlęta, że wszystkie swoje prace szybciej wykonywa, że go można używać w każdej porze roku i że przeżywa”

III

„ Ale za to jest pospolicie w kupnie droższy, w żywieniu więcej kosztuje, w starości utraca cenę, w węchu jest bardzo tkliwy, w składzie ciała arcydelikatny, podległy różnych chorobom i narowom, potrzebuje więcej sprzętów i naczyń, więcej starania i opatrzenia niż bydło. Nie oddaje też najwyborniejszego gnoju, a w górzystych krajach, jeżeli nie jest małego wzrostu nie może być użyty”

IV

„ Głowa konia nie powinna być mięsista ani tłusta, ani zbyt długa, w uszach powinien , najtkliwsze czucie, nie dopuszczając w nich dotknięcia, i móc je stawiać. Powszechne jest zdanie, że oczy zwane szklane są najlepsze, bo te rzadko ślepną. Piękny koń ma szyję na kształt łabędzia, nie jest zbyt wysoki, grzbiet ma równy, przednimi nogami opiera się o ziemię, ogon powinien być cale włosisty i kiedy mu go podnoszą, powinien go mocno do ziemi przyciskać”

Źródło:

Na podstawie książki „Kalendarz półstuletni 1750-1800, Bronisław Baczko i Henryk Hinz