Prawidłowe i racjonalne żywienie źrebiąt często decyduje o dalszym ich rozwoju. Skąpe żywienie może doprowadzić nie tylko do zahamowania rozwoju źrebaka ale również często odbija się na jego budowie która w przyszłości ma decydujący wpływ na wartość użytkową. Niedożywienie w młodości cechuje: wysokonożność, wąska i płaska klatka piersiowa, słaby kościec, oraz ogólne pomniejszenie wartości roboczej.
Pierwszy pokarm który źrebię pobiera po urodzeniu to siara którą otrzymuje od matki. Pierwsza porcja siary jest specjalnie zaopatrzona w gammaglobuliny które mają właściwości odpornościowe (immunologiczne). Później źrebię ssa mleko matki którego skład nie jest stały i zależny jest od wielu czynników środowiskowych i dziedzicznych. Według różnych danych przyjmuje się że na 1kg przyrostu dziennego źrebięcia potrzebuje on ok. 10kg mleka klaczy. Na wzrost i rozwój źrebięcia ma wpływ w głównej mierze mleczność klaczy, ta z kolei zależna jest m.in. od okresu wyźrebienia, wieku klaczy oraz sposobu jej utrzymania i żywienia.
Po ukończeniu 3 tygodnia, źrebię zaczyna próbować jeść paszę którą zadaje się jego matce. Początkowo jest to głównie siano (lub trawa) z czasem również pasze treściwe (owies, jęczmień etc) Uważa się że im młodsze jest źrebię tym lepiej wykorzystuje składniki pokarmowe zawarte w paszy. Do 6 miesiąca źrebięta odkładają ok. 40% białka otrzymanego w paszy, a wapń i fosfor wykorzystują więcej niż w 50%.