Doński

Rasa ta powstała w XVIII w a jej przodkami były konie stepowe normadów żyjących między Kaukazem a miastem Taganrog nad morzem Azowskim. Początkowo krzyżowano te konie z niezbyt urodziwym kucem nagajskim. Następnie sięgnięto po konie północnoirańskie (arabskie i perskie) oraz turkmeńskie spokrewnione z pustynnymi achał-tekinami. Ataman Matwiej Płatow na czele 60 000 kozaków na koniach dońskich kilkukrotnie atakował Francuzów aż zmusił ich do odwrotu spod Moskwy. Podczas odwrotu Francuzi stracili tysiące swoich koni, podczas gdy konie dońskie przeżyły mimo skrajnych warunków atmosferycznych. W odróżnieniu od starego typu, współczesny koń doński jest silnie uszlachetniony i hodowany w czystości tej rasy bez dolewu obcej krwi. Rasa ta odegrała również znaczącą role w powstaniu konia budionnowskiego, kazachskiego i nowokirgiskiego. Współcześnie stada koni dońskich wypasane są przez okrągły rok na stepach, gdzie zimą muszą wyżywić się zmarzniętą trawą wygrzebaną spod śniegu.