Fryderyksborska

Materiałem wyjściowym do hodowli tej rasy były w drugiej połowie XVI w. ogiery pochodzące z Andaluzji i Neapolu kojarzone z rodzimymi klaczami. Koń fryderykborski pochodzi ze stadniny założonej przez króla Fryderyka II Oldenburga we Frederiksborgu, kilkadziesiąt kilometrów na północ od Kopenhagi. Mocny, elegancki i energiczny koń dobrze nadawał się na karosjera. Wspaniale reprezentował się na paradach oraz w ulubionej na europejskich dworach Hiszpańskiej szkoły jazdy. Aby poprawić akcję kończyn u koni fryderyksborskich użyto koni półkrwi angielskiej, natomiast wykorzystanie krwi orientalnej, najczęściej arabskiej, dodało im elegancji. Koń ten stał się bardzo popularny i poszukiwany ze względu na swoją wszechstronność co w konsekwencji przyczyniło się do zbytniego wyeksploatowania i niemal całkowitego wyginięcia . Na początku XIX w. prywatni duńscy hodowcy próbowali zrekonstruować rasę, używając do tego kilku pozostałych w kraju klaczy. W 1923 r ponownie uznano konia fryderyksborskiego za rasę, dzisiejsze zwierzęta różnią się jednak istotnie od swoich form wyjściowych z okresu kształtowania rasy.