Holsztyński

Koń kolsztyński jest jedną z najstarszych ras koni w Niemczech, o korzeniach sięgających XIII w. Na przestrzeni wieków, wraz ze zmianą użytkowania, zmienił się również diametralnie jego wygląd zewnętrzny. Już niektóre dokumenty z 1225r. dowodzą istnienia przodków konia holsztyńskiego., żyjącego w rejonach Łaby i jego odpływów. Był to duży koń marszowy, służący w średniowieczu jako koń bojowy. Około 1300 r mnisi klasztoru Uetersen w Szlewiku-Holsztynie (północne Niemecy) rozpoczęli hodowlę koni turniejowych i bojowych. Były to zwierzęta masywne i ciężkie, musiały przecież dźwigać jeźdźca i jego ciężką zbroję. Ich chód był powolny ale pewny. W XVI w. dolew krwi orientalnej (konie arabskie i berberyjskie), hiszpańskiej ( andaluzyjskie) i włoskiej ( neapolitańskie) doprowadził do gruntownego przekształcenia rasy. Powstał bardzo żywy koń o wysokiej akcji kończyn którego używano jako konia pociągowego i zaprzęgowego. W Niemczech konie holsztyńskie hodowano w stadninach w Celle, Dillenburg i Esserom i używano do ulepszania koni westfalskich i meklemburskich. Wybuch wojen napoleońskich zahamował rozszerzenie się rasy. Wojsko potrzebowało lżejszych koni pociągowych do ciągnięcia armat i innej broni. Dlatego sprowadzono z Anglii 16 ogierów pochodzących od legendarnego konia pełnej krwi Eclipse. W ten sposób otrzymano konia holsztyńskiego o harmonijnej budowie i zarazem rosłego, wytrzymałego, mocnego ale nie masywnego. Po drugiej wojnie światowej pogłowie rasy znacznie spadło. Samochody zaczęła wypierać zaprzęgi i powozy a w gospodarstwach rolnych konia zastąpiły traktory. Z 20 000 sztuk w 1947 roku, w 1960 zostało nie wiele poniżej 100 koni. Hodowla została przeniesiona do Traventhal do Elmshorm ( w pobliżu Hamburga). Tam hodowcy realizowali plan stworzenia poszukiwanego na rynki konia sportowego.