Koń belgijski

Koń belgijski jest zazwyczaj dereszowaty, przede wszystkim gniadodereszowaty. Inne maści to kasztanowata i gniada. Konie brabanckie mogą być także izabelowate, gniade w siwiźnie lub siwe. U jasnych maści występują szczotki pęcinowe. Głowa w porównaniu do potężnego korpusu jest nie za duża, wyrazista i raczej podłużna. Czoło szerokie, profil prosty lub lekko garbonosy. Ganasze muskularne i wyraźnie zarysowane, uszy małe, proste i szeroko rozstawione, oczy również małe, wyraziste. Wargi są duże i mięsiste, nozdrza szerokie. Szyja mocna, krótka, gruba i łukowata, szeroka u nasady i dobrze osadzona. Łopatki potężne, ukośne, długie i umięśnione. Kłąb niski i szeroki, kłoda krótka z lekko łęgowatym grzbietem, lędźwie szerokie, krótkie, mocne. Zad bardzo rozwinięty, zaokrąglony, i rozłupany, ogon efektownie osadzony. Pierś masywna, klatka piersiowa obszerna i głęboka, łuki żebrowe szerokie i bardzo zaokrąglone, brzuch kształtny. Kończyny raczej mało wytrzymałe, stawy szerokie i mocne. Przedramiona muskularne i silne, nadpęcia obszerne i solidne. Stawy skokowe duże i prawidłowo skątowane, ścięgna mocne. Pęciny krótkie, rzucające się w oczy szczotki pęcinowe. Duże kopyta okrągłe i nieco płaskie, róg jasny i bardzo twardy.