Konik polski

Wszystkie koniki polskie charakteryzują się maścią myszatą z pręgą grzbietową, grzywa i ogon są ciemne lub czarne, a na kończynach zebrowate pręgowania. Z hodowli eliminuje się osobniki z odmianami oraz maściami innymi niż myszata. Głowa niewątpliwie odziedziczona po tarpanie: dosyć ciężka, prosta lub lekko szczupacza, rozstawione spiczaste uszy, małe oczy w kształcie migdałów, szerokie nozdrza i gęsta grzywka na czole. Szyja krótka, mocna i umięśniona, nasada głowy nieco ciężka. Łopatki ukośne, kłąb mało wydatny, kłoda krótka, grzbiet prosty. Zad ścięty, ogon nisko osadzony. Pierś szeroka, klatka piersiowa obszerna i głęboka. Kończyny krótkie, mocne. Przedramiona umięśnione, ścięgna suche i mocne, stawy skokowe szerokie, wykazują skłonność do postawy krowiej. Kopyta małe, o mocnym i wytrzymałym rogu.